Piazza del Castello Rosso Toscana

De wijnbouw in Italië is letterlijk al vele eeuwen oud en heeft grote hoogte- en dieptepunten gekend. Ver voor het begin van onze jaartelling geïntroduceerd door de Feniciërs en de Grieken, met liefde en passie doorontwikkeld door de beschaafde Etrusken, geëxpandeerd door de Romeinen en op vele fronten geprofessionaliseerd door het Vaticaan en haar gevolg. Toscane gold in al die tijd als belangrijk epicentrum. De export vierde hoogtijdagen en Toscaanse wijn werd gedronken aan menig hof. Vlak voor zijn overlijden in 1723 heeft groothertog Cosimo III de' Medici zelfs vier Toscaanse wijnbouwgebieden erkend met een beschermde herkomstbenaming en de daarbij horende regels.

Toscaanse wijn

Echter namen veel wijnboeren het niet zo nauw met de regels en kozen vaker voor de aanplant van inferieure druiven en middelmatige klonen. "Kwantiteit boven kwaliteit" luidde het motto. Vervolgens is de wijnbouw in Toscane hard geraakt door de druifluiscrisis, de twee wereldoorlogen en een extreem zware economische crisis. Ook de "Mezzadria", het in de 20e eeuw gebruikelijke Italiaanse systeem, waarbij boeren de pacht moesten voldoen met een deel, meestal de helft, van de oogst, stimuleerde wijnboeren allerminst om voor kwalitatief hoogwaardige wijnbouw te gaan. In de jaren '70 van de vorige eeuw was dan ook weinig over van de eens zo smetteloze reputatie van Toscaanse wijnen.

Wederopstanding

Sinds de jaren zeventig is echter veel veranderd. Het Mezzadria systeem is vaarwel gezegd en zelfs bij wet verboden, Franse wijnbouwtechnieken en druiven als Cabernet Sauvignon en Merlot zijn dankbaar geadopteerd en wetenschappelijk onderzoek naar druiven en terroir vindt volop plaats. Ruim veertig jaar later is Toscane echter weer terug aan de top met Sangiovese als koningsdruif.